Ανατολία  μέρος πρώτο.

κείμενο/ φωτογραφίες: Αχιλλέας Ασκότης




















Αφημένα μέρη, διαδρομές ατεκμηρίωτες, τοποθεσίες αθέατες… μερικά απωθημένα ενός μυαλού που παντοτινά «ταξιδεύει». Δεν είναι φτηνές αφορμές για γύρες, δεν είναι παιδιαρίστηκα καμώματα μιας φευγάτης σκέψης αλλά αυτά που έμειναν σαν ανεξίτηλα «Θέλω» και «Πρέπει» καρφιτσωμένα πάνω σ΄ένα χάρτη. 

Η κοντινή μας Ανατολία με τα αμέτρητα Βασίλεια της μέσα στους αιώνες, μας υπόσχεται εντόνως και εμπράκτως υπέροχες διαδρομές και τοπωνύμια που ξεχωρίζουν. Οι μυρωδιές των μπαχαριών στα παζάρια, η ποικιλομορφία απ΄τους λαούς που την κατείχαν και τα απομεινάρια τους, είναι επίσης αγαθά που εντάσσονται στην ενότητα…. «Ταξιδεύω προς Ανατολάς». Η όλη αχανής έκταση της αλλότριας αυτής γης πλέον, φιλοξενούσε κάποτε και τους δρόμους του Μεταξιού, συνάμα με όλα τα φανταστικά μνημεία που αφέθηκαν στα χώματα της. 

Αυτά τα μικρά δεδομένα που για μένα φαντάζουν σαν τον βράχο του Γιβραλτάρ, με έχουν ωθήσει να καβαλήσω το VStrom μου και να του φορτώσω μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα στο ψηφιακό του κοντέρ. Όπως συχνά γίνεται, σχεδόν σε κάθε ταξίδι, πράγματα μένουν πίσω, επισκέψεις και διαδρομές.    

Ένα ταξιδιωτικό στα έγκατα της Ανατολίας όπως επίσης και του αλησμόνητου Πόντου μας αναμένει. Οι ρόδες μας θα κυλήσουν στα μέρη αυτά με το κοντέρ να προσθέτει  γύρω στα 4,000 χλμ επιπλέον. Ένα μίγμα κουλτούρων και βασιλείων είναι μέσα στις επισκέψεις μας, δεν μπορούσαμε να μην ζήσουμε αυτό το πατρογονικό και συνάμα αρχαίο συναίσθημα του χώρου που θα βρισκόμαστε. Τα υπόλοιπα… επί των οδών.


ΔΡΟΜΟΣ D400, ΠΑΡΑΛΙΑ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ

   


Αφετηρία η Λευκωσία, νήσος Κύπρος. Προετοιμασίες έντονες τους τελευταίους μήνες καθώς η ανεύρεση χαρτών για το GPS και το όλο στήσιμο του ταξιδιού είχε πολλές ανατροπές και μπουρδουκλώματα που μου έκαναν τη ζωή δύσκολη, ακόμη και 3 μέρες πριν την αναχώρηση είχαμε ανατροπές συνεχείς γιατί οι τούρκοι συνεχώς άλλαζαν τα δεδομένα, πότε θα έφευγε το φέρρυ, τι ώρα κ.λ.π. 

Φτάνουμε στο οδόφραγμα της ντροπής για να περάσουμε στα κατεχόμενα μέρη μας αλλά και πάλι βρίσκουμε πρόβλημα. Το σύστημα των κατακτητών μας για «εξαγωγή των μηχανών», δεν δούλευε κι΄έτσι έπρεπε να περιμένουμε για 1, 5 ώρα εκεί.  Το φέρρυ μας θα αναχωρούσε 10:30 πρωινή. Με μπόλικο άγχος φτάνουμε στο λιμάνι της Κερύνειας, κάνουμε χαρτούρα και λοιπές διαδικασίες και επιβιβαζόμαστε επιτέλους.

Λιμάνι εισόδου στην Τουρκία το Tasucu, εδώ συνολικά θέλαμε 2,5 μέχρι 3 ώρες να τελειώσουμε όλη την γραφειοκρατία, τώρα μας πήρε 45 λεπτά… κάποιος μας αγαπάει τελικά εκεί πάνω. Ώρα 2:30 δειλινή και αναχωρούμε προς Καππαδοκία και συγκεκριμένα στο Guzelyurt. Ο D-400 μας περνάει δίπλα από νότιες ακτές της Μεσογείου ανάμεσα από μικρές πόλεις και χωριά με αρκετές μπορώ να πω εγκαταστάσεις τουριστικές. Το κλασικό μπάχαλο σε πόλεις, αυτοκίνητα να κάνουν ότι θέλουν και όπως θέλουν, αρκετά φορτηγά να μας δυσκολεύουν την κατάσταση περισσότερο, η επίσης κλασική γενική ακαταστασία να είναι υπαρκτή παντού…. αυτό είναι το μοτίβο που θα βλέπουν τα ματάκια μας για τα επόμενα 100 χλμ.   

Πριν την Μερσίνα πιάνουμε τον αυτοκινητόδρομο και από Ταρσό πλέον βάζουμε ρότα για τα ενδότερα. Ο ρυθμός μας αυξάνεται όπως επίσης και το υψόμετρο. Πλέον βλέπουμε πράσινο, δάση και μια ορεινή ατμόσφαιρα μας καλοδέχεται. Το μαραφέτι μου (GPS) μας λέει ότι ταξιδεύουμε άνω των 1,000 μέτρων και μια σχετική δροσιά ακουμπάει τα ανεμοδαρμένα κορμιά μας. Το υψόμετρο σπάνια έπεσε κάτω των 1,200 μέτρων και αυτό μας χαροποιεί ιδιαίτερα.

Προχωρώντας στα κεντρικά της χώρας, το τοπίο αλλάζει, γίνεται πιο ξερό και πιο γυμνό. Οροπέδια, κυρίως άγονα, πολλά στο διάβα μας καθώς το δειλινό απλόχερα χρωματίζει το γυμνό τοπίο κάνοντας το να ξεχωρίζει. Βγήκαμε από τον αυτοκινητόδρομο για να πάρουμε μικρότερο δρόμο, καθώς ο ήλιος έπεφτε πίσω από κορυφές. Οδηγούσαμε σχεδόν στο σκοτάδι για άλλα 40 λεπτά μέχρι το Guzelyurt ή  Καρβάλη, όπως την ονόμαζαν οι Έλληνες που έμεναν εκεί μέχρι το 1923.

Η Καρβάλη όπως και η όλη περιοχή της Καππαδοκίας, κατοικείτο από χιλιάδες Έλληνες. Η περιοχή πρωτοκατοικήθηκε από τους Χεταιούς. Γενικά, Μικρά Ασία και Καππαδοκία άρχισε να κατοικείται από Ελληνικά φύλα από το 1,300 π.χ. Η λέξη Καππαδοκία σημαίνει « Η χώρα των όμορφων Αλόγων». Οι Έλληνες αναγκάστηκαν να φύγουν για Ελλάδα το 1924 στην ανταλλαγή πληθυσμών που συμφωνήθηκε τότε.   

Βρίσκουμε το κατάλυμα μας, παλιά μεγάλα Κονάκια Ελλήνων αποτελούν το όλο σύνολο του συγκροτήματος αυτού. Υπέροχα σπίτια με αυλές, όλα πέτρινα κτισμένα και με καθαρά παραδοσιακή τεχνοτροπία. Αράζουμε στα δωμάτια μας τα πράγματα μας και άμεσα στο εστιατόριο του καταλύματος για φαγομαχίες, ευτυχώς βρήκαμε και μπύρες για να κλείσουμε την 1η μας βραδιά.

Όπως αναμενόταν, ο Ιμάμης μας ξύπνησε πριν χαράξει η ανατολή έτσι μου έδωσε την ευκαιρία να βγω στο μπαλκόνι να τραβήξω βίντεο και φωτογραφίες. Εκεί λοιπόν που στεκόμουν, πρόσεξα μια επιγραφή πάνω από μια πόρτα στο διπλανό κτίσμα, παρατηρώντας εντονότερα κατάλαβα ότι ήταν Ελληνικά. Πηδάω τον μαντρότοιχο και κοντεύω για να την αποθανατίσω. Η ημερομηνία ήταν καθαρή, 10 Ιουλίου 1903 και το όνομα σχεδόν ορατό, Γ. Ε. Σουμπουλόγλου, που δεν αφήνει απορίες σε ποιόν ανήκε. Το κείμενο βέβαια δεν μπόρεσα να καταλάβω τι λέει, ειδικός Τουρκολόγος με επιπλέον σπουδές στα Καραμανλήδικα μου έκανε την μετάφραση «Τα επίγεια είναι και δικά σου και δικά μου, το νερό της δικαιοσύνης είναι και δικό σου. Ο θάνατος μου ούτε δικός σου είναι ούτε δικός μου είναι». Πραγματικά ένιωσα δέος μετά που έγινε η μετάφραση, μεταφέρομε νοερά στο χώρο που βρήκα την επιγραφή και προσπαθώ να αντιληφθώ τι ήθελε να πει ο ιδιοκτήτης, νομίζω τα λόγια του προμήνυαν τι έπεται.  


Σαλαμής  




Πρόγευμα σχετικά πλούσιο με αρκετό ανατολίτικο χαρακτήρα, πιπεριές και άλλα τόσα μπαχάρια αναμειγμένα σε ζεστά πιάτα, γέμιζαν την πρωινή μας κατάνυξη. Ο χώρος έμοιαζε με παλιά εκκλησιά τύπου βασιλικής αλλά δεν καταφέραμε να πιστοποιήσουμε αυτό που νομίζαμε όσο κι΄αν δοκιμάσαμε να βρούμε απτά στοιχεία. Βέβαια πάρα πολλά κτίσματα της πόλης ήταν Ελληνικά και με Ελληνικές χριστιανικές επιγραφές στην κυρία είσοδο, αυτά τα λέω γιατί είναι υπαρκτά και τα ζήσαμε από πρώτο χέρι.

Το πρόγραμμα της ημέρας έλεγε μια γύρα στην Σαλαμίς (Selime) και Περίστρεμα (Ihlara valley) όπως και στα αξιοθέατα της Καρβάλης. Ηλιόλουστη μέρα αλλά το κρύο τσιμπούσε στα 1,500 μέτρα που βρισκόμασταν και οδεύαμε για Περίστρεμα ή Ihlara valley πρώτα, και σε καμιά 20 χλμ ήμασταν εκεί. Η κοιλάδα εντυπωσιακή και γεμάτη τεράστια δέντρα παρόλη την απόλυτη ξηρασία που επικρατούσε στα υψίπεδα που την περιτριγύριζαν. 

Αυτό που κάνει την κοιλάδα μοναδική είναι το ιστορικό υπόβαθρο των κατοίκων της. Όλη κοιλάδα με το φαράγγι της είναι σκαμμένες για οικισμούς προστασίας και εκκλησιές από την εποχή του Βυζαντίου, 7ο αιώνα, από Έλληνες Καππαδόκες. Όλη η κοιλάδα έχει μήκος 14 χλμ.

Στάση πρώτη στην εκκλησιά Άλα (παράξενο όνομα) μέσα σε βράχο και δίπλα ένα «εργοστάσιο» παραγωγής λινελαίου με φόντο βέβαια την εύφορη κοιλάδα του Περιστρέματος. 

Η εκκλησία Άλα κτισμένη μέσα σ΄ένα τεράστιο βράχο με πολλές πλούσιες τοιχογραφίες, χρονολογείται από το 1,000 μ.Χ.  Αυτό που χαρακτηρίζει την εκκλησιά είναι το μέγεθος της και το βάθος του χώρου και θεωρείται από της μεγαλύτερες εκκλησιές της Καππαδοκίας.

Κατηφορίζουμε μια πετρόκτιστη οδό προς χωριό Belisirma που στα Ελληνικά φέρει το ίδιο όνομα με την κοιλάδα,  σαν ακατοίκητο μου φαντάζει, πολλά σπίτια αφημένα στον χρόνο. Φτάνοντας στο τέρμα της κοιλάδας, πολλά ανατολίτικου τύπου καφέ μας περίμεναν, κατεβαίνουμε στο πρώτο για τσάι κι΄ένα νεροζούμι για καφέ επάνω στον μικρό ποταμό. Ο τύπος μας ρώτησε από πού είμαστε και απαντάμε Γιουνάν (Έλληνες) και τότε άρχισε να μας λέει ότι έχει φίλους Έλληνες που έρχονται συχνά και παίζουν μουσική. Μας φέρνει κι΄ένα βιβλιαράκι για την ιστορία του Καρβάλη (Guzelyurt) και μέσα αναγράφονται όλα όπως ήταν, δηλαδή πόσοι Έλληνες έζησαν εδώ μέχρι το 1923. 

Αφήνουμε την πεδιάδα και ανεβαίνουμε στο νεκρό τοπίο για Σαλαμίς (Selime). Πολύ σύντομα φάνουμε στο χωριό, κατεβαίνουμε από μηχανές κι΄ ένας τυπάς μας λέει ότι πρέπει να έχουμε εισιτήριο για να μπούμε στις σπηλιές. Έτσι, κάνουμε ένα περίπατο και χαζεύουμε την πολιτεία με τις σπηλιές. Κάποια μαγαζάκια με σουβενίρ, κατασκευές με πυλό και χαλιά χρωματίζουν κάπως το απόλυτο ξερό της περιοχής.

Επιστροφή για Καρβάλη όπου, 1-2 χλμ πριν, μια ταμπέλα μας λέει για εκκλησία Αναλήψεως. Σίγουρα ακολουθούμε τον μικρό κακοτράχαλο δρόμο για εκεί χωρίς δισταγμό. Κτισμένη σ΄ένα λόφο δίνει υπέροχες θεάσεις της περιοχής. Πληρώνουμε και εισιτήριο και αρχίζουμε περπατητοί να προσπερνάμε τα σκαλιά.

Κτίσμα του 1864 σε ερείπια παλιού Βυζαντινού ναού. Προοριζόταν για ιερατική σχολή ο χώρος αλλά ο ρους της ιστορίας δεν άφησε περιθώρια. Δίπλα στην εκκλησιά είναι κτισμένα 6 κελιά, αναγνωστήριο και τραπεζαρία.      

Η θέα όμως μας κρατάει ακόμη περισσότερο στον χώρο παρά η σημασία της εκκλησιάς, φώτο και βίντεο αρκετά. Φεύγουμε για την επόμενη επίσκεψη, 4-5 χλμ μετά την Καρβάλη, η κόκκινη εκκλησία. Βγαίνουμε από τον κεντρικό δρόμο και παίρνουμε χωματόδρομο για κανένα χιλιόμετρο.

Μόνη της στέκει εκεί, στη μέση του πουθενά, με το κοκκινωπό της χρώμα ακόμα να κρατεί. Εδώ βλέπω ότι η κάμερα μου δεν γράφει, κάτι έπαθε ρε γμτ, μάλλον την έβαψα.

Ακριβή ημερομηνία που κτίστηκε δεν είναι γνωστή αλλά πιστεύεται από 5ο μέχρι 9ο αιώνα. Κόκκινη ονομάστηκε από το χρώμα των πετρών που χρησιμοποιήθηκαν για το κτίσιμο της.  Η εκκλησίας είναι δοσμένη στον Άγιο Παντελεήμονα. 

Περιεργαζόμαστε αρκετά τον χώρο, οι εικονογραφίες είναι πολύ λίγες και σε σχετικά άσχημη κατάσταση παρόλο που ανακηρύχτηκε μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς το 2008 και συντηρήθηκε το 2011.

Γύρες στην Καρβάλη συνοδευμένες με τσάι και καφέδες, η Καρβάλη έχει πολλά να δώσει στον επισκέπτη και γι΄αυτό την προτιμήσαμε από άλλα πολύ πιο τουριστικά μέρη της Καππαδοκίας.  

Ο Ιμάμης και πάλι δίνει το έναυσμα για άνοδο απ΄το κρεβάτι. Φορτώνουμε, τρώμε το πλούσιο πρόγευμα και στις 8:30 ξεκινούμε από την πολύ ενδιαφέρουσα Καρβάλη. Ήλιος με σχετικά κρύο αέρα κτυπάει τα κορμιά μας καθώς οδεύουμε για την καρδιά της Καππαδοκίας. Το τοπίο συνεχίζει να είναι απόλυτα άγονο και ξηρό, δεν υπάρχει τίποτα για φώτο. Σύντομα φτάνουμε στην Νεάπολη ή αλλιώς Nevsehir, μια μικρή πόλη που δεν μοιάζει με τις κλασσικές μουσουλμανικές πόλεις αφού όλα είναι όμορφα τακτοποιημένα. Ακολουθεί άμεσα το Uchisar με το επιβλητικό του κάστρο που από μακριά φαντάζει σαν μυρμηγκοφωλιά. Και αμέσως μετά, σ΄ένα πλάτωμα, φαίνεται η πεδιάδα με τα ηφαιστιογενή φουγάρα, η πεδιάδα του Κοράματος (Goreme). Παρκάρουμε μηχανές στην «βεράντα» με την άπλετη θέα και αρχίζουμε άμεσα φωτογραφίες, βίντεο, πόζες κ.λ.π. παιδιαρίστηκα καμώματα. Ένα καφέ εκεί με θέα την κοιλάδα με τα αμέτρητα διάσημα φουγάρα μας φιλοξενεί, όπως και άλλες ορδές τουριστών, για ξεκούραση και υγρά.


κόκκινη Εκκλησία.



Η ιστορική περιοχή της Καππαδοκίας είναι ένα μοναδικό οροπέδιο 900 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας που βρίσκεται στην περιοχή της Κεντρικής Ανατολίας στην Τουρκία.  Το όνομα Καππαδοκία (Αρχαία Ελληνική ονομασία) προέρχεται από το περσικό katpatuka που σημαίνει «η γη των όμορφων αλόγων» λόγω της ανεπτυγμένης και ξακουστής για την περιοχή ιπποτροφίας. Πρώτοι κάτοικοι ήταν οι Χετταίοι και στην συνέχεια κατακτήθηκε από τους Πέρσες. Τον 1ο αιώνα π.Χ. ξεκίνησε η Ελληνιστική περίοδος και αργότερα η Ρωμαϊκή. Το Ελληνικό στοιχείο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το οροπέδιο της Καππαδοκίας.

Κατά την ανταλλαγή πληθυσμών το 1924 χιλιάδες Έλληνες άφησαν πίσω τους τις περιουσίες τους, τον τόπο τους, κάτι που γίνεται ακόμα και σήμερα αντιληπτό από τα τοπωνύμια, τις Χριστιανικές εκκλησίες και τα παλιά Ελληνικά αρχοντικά. Δεκάδες εκατομμύρια χρόνια πριν η μανία των ηφαιστείων, του αέρα και της βροχής δημιούργησαν το σεληνιακό τοπίο που δεύτερο στον κόσμο δεν υπάρχει. Χιλιάδες χρόνια πριν οι κάτοικοι της περιοχής εκμεταλλεύτηκαν τους κωνικούς σχηματισμούς από πορώδη πέτρα και τους χρησιμοποίησαν σαν κατοικίες ενώ εκατοντάδες χρόνια πριν οι χριστιανοί τους μετέτρεψαν σε εκκλησιές και καταφύγια. Η όλη περιοχή κατέχει πάνω από 700 εκκλησιές και μοναστήρια δείχνοντας μας πόσο έντονο το Ελληνιστικό στοιχείο υπήρχε στην περιοχή.

Οδηγάμε στην καρδιά του Κοράματος, το τουριστικό στοιχείο εδώ είναι έντονο, δεν θυμίζει ανατολή ούτε και Τουρκία. Κόσμος παντού να φωτογραφίζει, να περπατά, να πίνει καφέδες κι άλλα δυτικού τύπου μοτίβα, γι΄αυτό και διάλεξα την Καρβάλη για διανυκτέρευση που είναι πιο γραφική και άσπιλη από τέτοια. Πάμε για Ποταμιά (Ortahisar), άτσαλη μικρή πόλη αλλά στο γραφικό τουριστικό κομμάτι της τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα. Κι΄εμείς στην πλατεία δίπλα από το κάστρο της και αγναντεύουμε τα πέριξ. Στο κάστρο δεν βγήκαμε γιατί εκατοντάδες σκαλιά (300 πόδια ύψος) μας περίμεναν όπως επίσης και εκατοντάδες χλμ μέχρι την Μελιτηνή (Malatya), έτσι σπαταλήσαμε τον χρόνο μας κάτω από το κάστρο περπατώντας το τουριστικό κέντρο και φυσικά βίντεο και φώτο για να αποδείξουμε ότι ήμασταν… εδώ.

Και απ΄εδώ πλέον, μερικές εκατοντάδες χλμ για Μελιτηνή. Η ιστορική πρωτεύουσα της Καππαδοκίας, Καισάρεια ή Kayseri έρχεται στο προσκήνιο.

Ιστορική πόλη που πάει 2000 χρόνια πριν τη γέννηση του Χριστού, εμπορικό σταυροδρόμι από την Σινώπη μέχρι τον Ευφράτη ποταμό και την Περσική αυτοκρατορία, δρόμοι του Μεταξιού. Εδώ διοικούσαν πρώτοι οι Ασσύριοι και οι Χετταίοι, ακολούθησαν οι Ρωμαίοι και τέλος οι Σελτζούκοι Τούρκοι. Εδώ γεννήθηκε και ο Άγιος Βασίλειος, ένας από τους πατέρες της Καππαδοκίας. 

Το υψόμετρο πάνω από 1,000 μέτρα και μέχρι 1,300 αρκετές φορές,  διασχίσουμε τα αχανή οροπέδια της Τουρκίας. Σκηνικό και τοπίο είναι λέξεις κυρίως άγνωστες που δεν υπάρχουν στις διαδρομές μας, απλά σπαταλούμε τα χλμ μέχρι τον προορισμό μας. Στάσεις για καφέ και υγρά γενικώς, αρκετές. Για μεσημεριανό έχουμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε ένα τούρκικο μαγειρείο δίπλα σ΄ένα σταθμό βενζίνης. Ο χώρος απίστευτα λιτός και κάπως αμφιλεγόμενης υγιεινής, παρόλα αυτά νόστιμο και γεύσεις που ανεβάζουν τον ουρανίσκο και επίσης απίστευτα φτηνό, μόνο 3 ευρώ η μερίδα.

Απόγευμα και φτάνουμε Μελιτηνή, οι δρόμοι γεμάτοι οχήματα, βαβούρα και ζέστη συνάμα, να καλύψουμε 3 χλμ μας πήρε πάνω από 45 λεπτά. Η πόλη πλήγηκε από τον πρόσφατο μεγάλο σεισμό και είναι ορατοί οι χώροι που έπεσαν κτήρια. Το βραδάκι που πήραμε τα πόδια μας για κάτι να φάμε, μύριζε έντονα σκόνη, αποπνικτική ατμόσφαιρα επικρατούσε παντού. Όσο για φαί, σε μια περίμετρο 1 χιλιόμετρου μόνο γυράδικα είχε και κάτι εστιατόρια ας τα ονομάσω που μόνο για άντρες θα ήταν. Στην αρχή της πόλης καθώς μπαίναμε έχει μια περιοχή με μοντέρνα και πολύ σινιέ μαγαζιά αλλά πρέπει να πάρουμε μηχανές και αυτό είναι τελείως απαγορευτικό, έτσι αρκεστήκαμε σε μια πίτα από γύρο …έκαστος (είπαμε ότι είμαστε σε διατροφική ζώνη αλλά…).

   




Πρωινοί όπως πάντα, πρόγευμα για δυνάμεις, φόρτωμα μηχανών και φεύγουμε με νότια κατεύθυνση.  Βγαίνοντας από Μελιτηνή η διαδρομή μας βάζει σε χωμάτινη οδό, κάτι εδώ θέλει να μας πει το σύμπαν αλλά ακόμα δεν είναι καθαρό τι. Ευτυχώς σύντομα τελειώνει και με τον ήλιο να μας ζεστάνει τα κοκαλάκια οδεύουμε προς το όρος Νεμρούτ. Ανηφορίζουμε ορεινές διαδρομές με το ολόγυμνα βουνά στο φόντο μας, αλλά έλα που και αυτά έχουν την δική τους ιδιαίτερη χάρη, το πρωινό φως με το χρυσό της άνυδρης φύσης μας προσφέρουν μια όμορφη εικόνα. Σύντομα μια μικρή λίμνη γίνεται ο χώρος της πρώτης μας στάσης, ανάμεσα από όρη και κορυφές και με ένα χωριό στην απέναντι όχθη μας τράβηξαν άμεσα ώστε να καπνίσουμε ένα τσιγάρο και να βγάλουμε λίγες φώτο.

Ο νότος ακόμα μας καθοδηγεί στην διαδρομή μας, σε λίγο το GPS με διατάζει να μπω αριστερά σ΄ένα σχετικά μικρό δρόμο με ανατολική κατεύθυνση. Μέσα μου άρχισαν να κτυπούν καμπάνες πολέμου, ο δρόμος στενεύει και μικραίνει, η άσφαλτος σε άσχημη κατάσταση αρκετές φορές, η ταχύτητα χαμηλώνει καθώς μικρούλικα χωριά ξεπετάγονται συνεχώς …το κοντέρ δεν ξεπερνά τα 50 χλμ/ω σε κανένα σημείο. Σε μια στάση στην μέση του απόλυτου πουθενά, το αποτέλεσμα βγήκε, σήμερα θα νυχτωθούμε για τα καλά μέχρι να φτάσουμε στη λίμνη Βαν που είναι και ο προορισμός ημέρας. 

Μετά από χιλιόμετρα, χωμάτινη διαδρομή ξεκινά .…αυτό που λέγαμε πιο πάνω για το σύμπαν, τι σας έλεγα, όλα έχουν το σκοπό τους σ΄αυτή τη γη. Σε μια στροφή μπροστά μας ξεπετάγονται οδικά έργα στο πλάι του χωμάτινου δρόμου. Δοκιμάζω να περάσω τον εκσκαφέα και η μπαγκαζιέρα μου κτυπάει στην χούφτα του. Παραλίγο να χάσω την ισορροπία μου και να πέσω στην τρύπα από την σχετικά ελαφριά σύγκρουση, τα καταφέρνω  όμως να μείνω όρθιος. Κατεβαίνω να μαζέψω την μπαγκαζιέρα μου που τελικά έσπασε η κλειδωνιά που κουμπώνει στο πλαίσιο κι έτσι την δένω με ιμάντα και φεύγουμε άμεσα. Σε καμιά 10αριά χλμ άσφαλτος και μεγαλύτερη οδός με αποτέλεσμα αύξηση ταχύτητας και βουρ για το όρος.

Ανεβαίνουμε γύρω στα 2000 μέτρα υψόμετρο που βρίσκεται το κτήριο υποδοχής, αγοράζουμε εισιτήριο και ανεβαίνουμε ακόμα 200 μέτρα. Τα καλά μας ποδαράκια συνεχίζουν εδώ σ΄ένα ξύλινο μονοπάτι να φτάσουμε στην κορυφή, όσο από θέα…. μαγική.




Το ταφικό-λατρευτικό σύμπλεγμα δημιουργήθηκε από τον Αντίοοχο Α΄ της Κομμαγηνής, ενός βασιλείου της ύστερης ελληνιστικής περιόδου που προήλθε από τη διάσπαση του βασιλείου των Σελευκιδών. Ο Αντίοχος, πιθανόν στην προσπάθεια του να εδραιώσει την ηγεμονία και να συνταιριάξει τις ποικίλες πολιτισμικές παραδόσεις του βασιλείου του, προχώρησε στην υλοποίηση ένα ιδιαίτερου θρησκευτικού πάνθεου που περιελάμβανε ελληνικές, αρμενικές και περσικές θεότητες καθώς και τον ίδιο και τη δυναστεία του. Σύντομα μετά την ενθρόνιση του έδωσε στον εαυτό του τον τίτλο Θεός, μια κίνηση μάλλον ασυνήθιστη ακόμα και στα πλαίσια της συχνής αυτό-θεοποίησης των ελληνιστικών ηγεμόνων. Επίσης, επινόησε μια μορφή ταφικού-λατρευτικού συμπλέγματος για την θεοποίηση της δυναστείας του που την ονόμασε Ιεροθέσιον. Έχουν βρεθεί ένα αφιερωμένο στον πατέρα του, Μιθριδάτη Α΄ τον Καλλίνικο, στην Αρσάμεια παρά τον Νυμφαίο, ένα για τον γιό του Μιθριδάτη Β΄ στην Κομμαγηνή (σημερινό Καρακούς) και το γνωστότερο όλων αυτό του Νεμρούτ για τον ίδιο. Το ιερό του Νεμρούτ προοριζόταν να γίνει το κέντρο μιας νέας θρησκείας που θα συνδύαζε την αρχαία ελληνική με την περσική μυθολογία.  Με ύψος 2150 μέτρα, είναι ένα από τα ψηλότερα όρη της βόρειας Μεσοποταμίας. Η περιοχή έχει ανακηρυχθεί από το 1988 σε εθνικό πάρκο.

Να βγούμε περπατώντας, να δούμε τον χώρο και να κατεβούμε στις μηχανές μας παίρνει πέραν της 1 ώρας αλλά, το άξιζε πλήρως. Ανεβαίνουμε στις μηχανές και κατηφορίζουμε προς πεδιάδες του νότου και από πόλη Siverek θα ενωθούμε με το κεντρικό οδικό δίκτυο. Το τοπίο τελείως άχαρο στον νότο της χώρας, είμαστε πολύ κοντά σε σύνορα με Συρία στο ίδιο ύψος με το Diyarbakir. Πλέον και οι θερμοκρασίες έγιναν έντονες, 35 βαθμοί σε υψόμετρο γύρω στα 800 μέτρα. Η προσχεδιασμένη διαδρομή έλεγε να διασχίσουμε το Diyarbakir αλλά καθώς κοντεύουμε μου φαίνεται τεράστιο. Σταματάμε για ανεφοδιασμό και στάση ξεκούρασης, η μάνικα της αντλίας την έβαλε ο τυπάς στο βενζινάδικο στο ρεζερβουάρ μου, σαν κουβεντιάζαμε κραυγές ακούγονται, γυρίζω και βλέπω το Vstrom μου να κάνει ντους με αμόλυβδη βενζίνη. Πραγματικά η μηχανή μου είχε κάνει κανονικό μπάνιο με βενζίνη, άντε τώρα να την ξεπλύνεις και να την σκουπίσεις. 

Η απόφαση πάρθηκε, δεν διαπερνούμε το Diyarbakir και παίρνουμε περιφερειακό δρόμο. Σχεδόν προς το τέλος του περιφερειακού το GPS μου γράφει ότι δεν βρίσκει δορυφόρους και παύει να λειτουργεί. Ξέχασα να φέρω τον χάρτη της Τουρκίας και έλεγα μόλις το θυμήθηκα, δες τώρα ότι θα μου χρειαστεί. Σταματάμε και βάζουμε στο κινητό το Google maps. Μέχρι να γίνει αυτό μας πήρε άλλη 1 ώρα. Στην διαδρομή αρκετά έξω του Diyarbakir, το μαραφέτι μου άρχισε να δουλεύει και ήμασταν στην σωστή διαδρομή. Έμαθα μετά από άλλο ταξιδευτή φίλο μου, ότι εδώ έπαθε κι΄αυτός το ίδιο πράγμα με το GPS του, άραγε είναι λόγω των Κούρδων ή σύμπτωση… ποιός ξέρει???

Τα χλμ δεν έχουν τελειωμό, οι απέραντες άχαρες ευθείες το ίδιο, η μέρα να κοντεύει να γίνει νυχτιά κι΄εμείς ακόμα στους δρόμους. Πολύ κοντά σε πόλη Tatvan όπου και θα διανυκτερεύαμε, με πλέον απόλυτο σκοτάδι και σε διαδρομή διπλής κατεύθυνσης γεμάτο στροφές… εδώ τα παίξαμε. ‘Ήμασταν όλη μέρα στο δρόμο με λογής αναποδιές, δεν θέλαμε τέτοιο σκηνικό, αλλά απλά το …. ΕΙΧΑΜΕ !!!

Για σήμερα δεν είχαμε κλεισμένο ξενοδοχείο, έτσι είχαμε και αυτό να κάνουμε με τόση κούραση που κουβαλάγαμε. Κίνηση απίστευτη στον κεντρικό δρόμο της πόλης, με πολλή βαβούρα συνάμα. Ευτυχώς δεν αργήσαμε πολύ και βρήκαμε. Αράξαμε την πραμάτια μας στα δωμάτια, κάναμε ένα γρήγορο μπανάκι και κάτω για ανεύρεση τροφής. Ο ξενοδόχος μας σύστησε ένα εστιατόριο πολύ κοντά, με τα πόδας πάμε εκεί. Μπήκαμε στον χώρο, έμοιαζε σαν δισκοθήκη με φωτισμό και διαρρύθμιση, μόνο άντρες είδαμε στα λιγοστά τραπέζια κι έτσι την κάνουμε άμεσα, σαν μπουρδέλο μετά συνοδείας φαγητού θα χαρακτήριζα τον χώρο. Τελικά βρήκαμε κάτι, γεμίσαμε τα ρεζερβουάρ του σώματος μας και πλέον έτοιμοι για να μας πάρει στα χέρια του ο Μορφέας.    



 photo: 
































 κείμενο / φωτογραφίες : Δημήτρης Κατσούλας



Όνομα μυθικό, όνομα πανάρχαιο, ένα όνομα που δόθηκε σε μια πόλη που η ιστορία της ξεκινάει την εποχή του Χαλκού. Γνωρίζετε μήπως ποια είναι η αρχαιότερη πόλη της ηπειρωτικής Ευρώπης;

 κείμενο/φωτογραφίες: Δημήτρης Κατσούλας 



 

Βρισκόμαστε στο 50 π.Χ. Όλη η Γαλατία βρίσκεται υπό ρωμαϊκή κατοχή... Όλη; Όχι! Ένα χωριό ανυπόταχτων Γαλατών αντιστέκεται ακόμη και θα αντιστέκεται για πάντα στους εισβολείς. Και η ζωή δεν είναι εύκολη για τους Ρωμαίους λεγεωνάριους που φρουρούν τα οχυρά στρατόπεδα Πετιμπονούμ, Ακουάριουμ, Λαμβανούμ και Μπαμπαορούμ.”

 Ανεξερεύνητη Κύπρος

Βίντεο/κείμενο : Αχιλλέας Ασκώτης

Εκεί που Χαράζει η Ανατολή






Ο  Αχιλλέας Ασκώτης, μας ταξιδεύει στα κατεχόμενα μέρη της Κύπρου. Στα μέρη αυτά που παράνομα κρατούν ξένοι, η ομορφιά τοπίου, η ιστορία και η χριστιανοσύνη, αιωρούνται στην ατμόσφαιρα πολύ έντονα. Στο βίντεο που ακολουθεί θα νιώσετε πολλές φορές αγανάκτηση και εκνευρισμό αλλά συνάμα και δέος μιας και το τοπίο εδώ, ίσως λόγω νοσταλγίας, φαντάζει ... Μαγικό.

Το τουρ παρουσιάζει την κεντρό-ανατολική μεριά των κατεχομένων και ειδικότερα την Χερσόνησο της Καρπασίας ή όπως αλλιώς ονομάζεται, Χερσόνησο των Αγίων. Χρειάστηκαν 3 επισκέψεις για να μπορέσει να επισκεφθεί όλα τα σημεία ενδιαφέροντος, ενώ τα καιρικά φαινόμενα δυσκόλεψαν την αποστολή.
Ήταν τιμή μου που συμμετείχα στην ομάδα του Αχιλλέα και γνώρισα αυτό το κομμάτι της Κατεχόμενης Κύπρου. Σαν ταξιδιώτες συνιστούμε ανεπιφύλακτα να επισκεφθείτε, να γνωρίσετε, και να οδηγήσετε τις μοτοσικλέτες σας στα μέρη αυτά.





πηγή: https://eusoutheast.wixsite.com/tours/home


Καλάβρυτα
κείμενο/φωτογραφίες: Δημήτρης Κατσούλας


Στις 09 ΔΕΚ του 1943 οι Γερμανοί περικύκλωσαν τα Καλάβρυτα δημιουργώντας έναν ασφυκτικό κλοιό από τον οποίο δεν μπορούσε να ξεφύγει κανείς. Ο Γερμανός διοικητής, ταγματάρχης Εμπερσμπέργκερ,  διαλαλούσε πως δεν πρόκειται κανείς να πάθει τίποτε και πως ο στόχος του ήταν η εξόντωση των Ελλήνων ανταρτών. Οι ναζί πυρπόλησαν σπίτια που θεωρούσαν πως υπέθαλπαν αντάρτες και εν συνεχεία αναζήτησαν τυχών γερμανούς τραυματίες από την μάχη της Κερπίνης. Νωρίς το πρωί στις 13 του Δεκέμβρη και αφού είχαν συγκεντρώσει εφόδια για το στράτευμα οι Γερμανοί  ετοιμάζονταν να φύγουν από την πόλη των Καλαβρύτων, όμως ο διοικητής είχε άλλα πλάνα. Οι  καμπάνες άρχισαν να ηχούν λυσσασμένα και οι αξιωματικοί διέταξαν να συγκεντρωθούν όλοι οι κάτοικοι στο δημοτικό σχολείο. Έγινε ο διαχωρισμός των γυναικόπαιδων και ξεκίνησε το δράμα που έμελε να στιγματίσει την πόλη στους αιώνες. Διαχωρίστηκαν οι άνδρες άνω των 14 χρόνων και οδηγήθηκαν στην ράχη του Καππή στις παρυφές της μικρής πόλης όπου και εκτελέστηκαν ενώ η πόλη των Καλαβρύτων παραδόθηκε στις φλόγες. Τα γυναικόπαιδα που ήταν κλειδωμένα στο φλεγόμενο δημοτικό σχολείο βρήκαν διέξοδο από μια πόρτα που άφησε ένας γερμανός στρατιώτης εσκεμμένα ξεκλείδωτη. Έτσι κατάφεραν και σώθηκαν από την φωτιά, όμως ο στρατιώτης συνελήφθη και εκτελέστηκε.  Η ιστορία αυτή δείχνει με τον χειρότερο τρόπο το πρόσωπο του πολέμου, εβδομήντα οκτώ χρόνια μετά η Ευρώπη βιώνει έναν νέο πόλεμο που δυστυχώς δεν φαίνεται να παύει σύντομα.  Ήδη στα μέσα ενημέρωσης ακούγονται εγκληματικές ιστορίες από αυτόπτες μάρτυρες. Τελικά το πάθημα δεν γίνεται μάθημα για κάποιους.

Η μοτοσικλέτα της HONDA, CRF 1100L Africa Twin Adventure Sports, ήταν καλογυαλισμένη στο γκαράζ και έτοιμη να «φάει» χιλιόμετρα προς τέρψη του αναβάτη της. Διαβάζοντας την ιστορία της σφαγής των Καλαβρύτων το προηγούμενο βράδυ ο μοτοταξιδιώτης θέλησε να βρεθεί στο μαρτυρικό τόπο για μια ακόμα φορά για να αποτίνει φόρο τιμής στη μνήμη όλων αυτών που εκτελέστηκαν αλλά και να καταγράψει τα μνημεία και τα αξιοθέατα του τόπου.

Η διαδρομή των  210 χιλιομέτρων από το κέντρο της Αθήνας  καλύφθηκε πολύ γρήγορα και σε δύο ώρες οι τροχοί της λευκής Αφρικάνας κυλούσαν στον κεντρικό δρόμο των Καλαβρύτων.  Η μοτοσικλέτα στάθηκε σε περίοπτη θέση έξω από το σταθμό του τρένου και πλέον πεζός ο ταξιδιώτης ξεκινά την περιήγηση στην όμορφη πόλη.



Τα Καλάβρυτα είναι κτισμένα σε υψόμετρο 760 μέτρων και πλαισιώνονται  από τους  ορεινούς όγκους του Χελμού και του Σκεπαστού όρους αλλά και από απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς τοπία, όπως το φαράγγι του Βουραϊκού, το Πλανητέρο κ.α. Η πρώτη στάση στην πόλη πραγματοποιείται  παραδοσιακά στο σιδηροδρομικό σταθμό. Είναι το πρώτο κτίριο της πόλης που αυτόματα μαγνητίζει το βλέμμα. Κτίστηκε το 1896 επί Χαριλάου Τρικούπη και αποτελεί τον τερματικό σταθμό του οδοντωτού. Η διαδρομή του τρένου ξεκινά από το παράλιο Διακοπτό και ανηφορίζει παράλληλα με τον Βουραϊκό ποταμό προς την γραφική Ζαρούχλα και την πόλη των Καλαβρύτων. Γέφυρες, τούνελ και «δόντια» στις ράγες βοηθούν το λιλιπούτειο τρενάκι να σκαρφαλώσει ανάμεσα από τα απόκρημνα βράχια και να τερματίσει στον παραδοσιακό σταθμό στον οποίο στεγάζεται και καφετέρια η οποία και προτείνεται για κατανάλωση τοπικών γλυκών.



Απέναντι από το σταθμό βρίσκεται το Δημοτικό σχολείο Καλαβρύτων. Κτίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα και άνοιξε τις πόρτες τους για τους μαθητές το 1906. Το νεοκλασικό κτίριο κάηκε ολοσχερώς στις 13 Δεκεμβρίου του 1943 από τους Γερμανούς. Μετά την απελευθέρωση  αποκαταστάθηκε σύμφωνα με το αρχικό του σχέδιο και επαναλειτούργησε το 1955. Πλέον στεγάζει το δημοτικό μουσείο Καλαβρυτινού ολοκαυτώματος και αποτελεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο από το υπουργείο πολιτισμού.  Το μουσείο ιδρύθηκε το 1986 ανοίγοντας τις πύλες του στους επισκέπτες με σκοπό να τους γνωρίσει τον τόπο πριν από τον πόλεμο ( 1η αίθουσα), την επιχείρηση «Καλάβρυτα»  και την κατοχή (2η αίθουσα), την καταστροφή στην ευρύτερη περιοχή των Καλαβρύτων (3η αίθουσα ) ενώ  η 4η και η 5η αίθουσα είναι αφιερωμένες στο ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων αλλά και στη μνήμη όλων αυτών που χάθηκαν από τις σφαίρες των Γερμανών. Στον προαύλιο χώρο δεσπόζει το έργο του γλύπτη Νικόλαου Δημόπουλου με τίτλο « όχι άλλοι πόλεμοι»  το οποίο απεικονίζει μια γυναίκα που προσπαθεί να σύρει το νεκρό σύζυγο της υπό το βλέμμα των παιδιών τους…



Βγαίνοντας έξω από το δημοτικό σχολείο ξεκινάει ο κεντρικός πεζόδρομος της πόλης ο οποίος και συγκεντρώνει τα περισσότερα μαγαζιά, όπως  καφετέριες, ταβέρνες αλλά και εμπορικά καταστήματα με είδη «χιονιού» και σουβενίρ. Η τοπική κουζίνα είναι εξαιρετική, μη διστάσετε να δοκιμάσετε παραδοσιακά πιάτα όπως κότσι χοιρινό με μέλι, αρνάκι λαδορίγανη, κόκκορα κοκκινιστό, μπιφτέκια ζουμερά κ.α. Παράλληλα για την διαμονή θα φροντίσουν τα δεκάδες καταλύματα με τα κομψά και ζεστά δωμάτια τους, που βρίσκονται εκατέρωθεν του κεντρικού πεζόδρομου. Προσοχή φροντίστε να κλείσετε έγκαιρα την διαμονή σας. Συνεχίζοντας την πεζοπορία ο ταξιδιώτης καταλήγει στην κεντρική πλατεία όπου δεσπόζει ο ιερός ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου. Σηκώστε το βλέμμα ψηλά προς το καμπαναριό, το ρολόι έχει σταματήσει στις 14:34 , ώρα που ταυτίζεται με τον χρόνο της τραγωδίας. Ο ναός είχε πυρποληθεί από τους Γερμανούς το 1943 αλλά και από τον Ιμπραήμ το 1826 .



Πίσω από τον ιερό ναό και επί της οδού Αγίου Αλεξίου βρίσκεται το Αρχοντικό της Παλιολογίνας. Πρόκειται για ένα βυζαντινό κτίριο που κτίστηκε από τον Θωμά Παλαιολόγο το 1430. Είναι τριώροφο με εμβαδόν 530τ.μ., έχει ανακαινιστεί πλήρως και χρησιμοποιείται σαν χώρος συνεδρίων. Αρκετά όμως ο ποδαρόδρομος, πίσω στην Αφρικάνα που καλείται να οδηγήσει με ασφάλεια τον μοτοταξιδιώτη στον τόπο θυσίας, στην ράχη του Καππή , εκεί όπου γράφτηκε ένα ατιμώρητο έγκλημα πολέμου από τους Γερμανούς.  Ένα κερί στο υπόσκαφο ναΐδριο που είναι αφιερωμένο στις ψυχές των θανόντων, μια στάση στην πετρωμένη μάνα και σκέψεις· να μην ζήσει ποτέ ξανά ο άνθρωπος τέτοιες στιγμές, όμως φαντάζει ουτοπικό με όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ουκρανία του 2022. Δεν πρέπει να στηθούν άλλοι λευκοί σταυροί στον κόσμο, σταυροί που να θυμίζουν εγκλήματα και πόνο!


                                                                    Μονές και λάβαρα



Η ιστορία των Καλαβρύτων μπορεί να έχει επισκιαστεί από τα εγκλήματα των Γερμανών, όμως οι περισσότεροι γνωρίζουν πως στην ευρύτερη περιοχή ξεκίνησε η Ελληνική επανάσταση του 1821 εναντίον των Οθωμανών. Κέντρο της Εθνεγερσίας κατά των τούρκων αποτέλεσε η μονή της Αγίας Λαύρας. Στο μικρό μουσείο της μονής βρίσκεται και ο πολυτιμότερος θησαυρός, το λάβαρο της ορκωμοσίας των αγωνιστών. Πρόκειται για την απεικόνιση της κοίμησης της Θεοτόκου. Σύμφωνα με το αρχείο της μονής, το λάβαρο αποτελούσε προσφορά των Ελλήνων της Σμύρνης και φιλοτεχνήθηκε στα τέλη του 16ου αιώνα. Όσο αναφορά τη μονή, ιδρύθηκε το 961μ.Χ. από ένα μοναχό, τον  Ευγένιο, με την αρχική της θέση να βρίσκεται 300 μέτρα νοτιοδυτικά της σημερινής. Το 1585 καταστράφηκε ολοσχερώς από φωτιά και το 1689 ξανακτίστηκε στη σημερινή θέση από έναν Καλαβρυτινό ράφτη ο οποίος αποφάσισε να αφήσει τα εγκόσμια λόγω….κέρατου, η σύζυγος του ήτο ατακτούλα!

Αφήνοντας πίσω τη μονή της Αγίας Λαύρας, η λευκή Africa twin οδήγησε σβέλτα τον αναβάτη της στο Ηρώο των αγωνιστών της Επανάστασης του 1821. Το επιβλητικό Ηρώο εγκαινιάστηκε  το 1971 και αποτελείται από την σύνθεση τριών ανδριάντων που παριστάνουν  τη συμβολή των ιερέων και των αγωνιστών στην απελευθέρωση του Ελληνικού  Έθνους από τους Οθωμανούς. Η θέα κόβει την ανάσα!


Ένα ακόμα μοναστήρι που αποτελεί πόλο έλξης για χιλιάδες προσκυνητές βρίσκεται 10 χιλιόμετρα βορειοανατολικά από την είσοδο των Καλαβρύτων. Η μονή Μέγα Σπηλαίου, θεωρείται το παλαιότερο μοναστήρι της Ελλάδας αλλά και ένα από τα σημαντικότερα προσκυνήματα της Χριστιανοσύνης. Κτίστηκε το 362 μ.Χ. σε υψόμετρο 924 μέτρων στην είσοδο μιας σπηλιάς από τους θεσσαλονικείς μοναχούς Συμεών και Θεόδωρο. Με το πέρασμα των αιώνων η μονή άκμασε ενώ κατά την διάρκεια της επανάστασης του 1821 είχε σημαντικό ρόλο μιας και αποτέλεσε απόρθητο φρούριο. Οι γερμανοί το 1943 λεηλάτησαν την μονή, σκότωσαν 16 άτομα πετώντας τα από τα βράχια και εν συνεχεία έβαλαν φωτιά.

                                                                            Φύση


Τα αξιοθέατα της περιοχής είναι πραγματικά αστείρευτα. Ένα από τα σημαντικότερα φυσικά αξιοθέατα της Ελλάδας βρίσκεται στην περιοχή των Καλαβρύτων και δεν είναι άλλο από τα σπήλαια Λιμνών. Ανακαλύφθηκε τυχαία από κατοίκους των Καστριών το 1964. Αποτελείται από 3 ορόφους, λαβυρινθώδεις διαδρόμους και στοές, κυκλώπειες οροφές με υπέροχο σταλακτιτικό διάκοσμο και 13 μικρές λίμνες με μέγιστο βάθος τα 6 μέτρα, ενώ η επισκέψιμη διαδρομή είναι μόλις 500 μέτρα. Αν η κλειστοφοβία δεν είναι στο αίμα σας η επίσκεψη του σπηλαίου είναι επιτακτική. Πηγαίνοντας προς τα σπήλαια Λιμνών μην παραλείψετε να επισκεφτείτε τον πύργο των Πετμετζαίων στους Κάτω Λουσσούς. Είναι ένας από τους  παλαιότερους πύργους της Πελοποννήσου (ανάγεται στον 17ο αιώνα) και αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα οχυρωμένης κατοικίας. Φεύγοντας από το σπήλαιο μια ακόμα ειδυλλιακή περιοχή περιμένει τον επισκέπτη, το Πλανητέρο, ίσως το πιο εντυπωσιακό και όμορφο πλατανόδασος της Ελλάδας που φιλοξενεί τις πηγές του Αροάνιου ποταμού, νερόμυλους και ιχθυοτροφία πέστροφας (25χλμ από τα Καλάβρυτα).

Αν τα φυσικά αξιοθέατα τραβούν το ενδιαφέρον σας τότε το σαββατοκύριακο που θα αφιερώσετε στα Καλάβρυτα θα πρέπει να συμπεριλάβει ένα ακόμα υπέροχο τόπο που απέχει μόλις 25 χλμ από το κέντρο της πόλης. Πρόκειται για την Άνω και την Κάτω Βλασία, δύο υπέροχους παραδοσιακούς οικισμούς που είναι αραδιασμένοι στις απόκρημνες πλαγιές του όρους Ερύμανθος. Το αλπικό τοπίο, τα έλατα , τα τρεχούμενα νερά και οι υπέροχοι καταρράκτες του Ταξιάρχη είναι ο λόγος για την επίσκεψη. Σίγουρα οι παραδοσιακοί αυτοί οικισμοί αποτελούν από μόνοι τους προορισμό προς εξερεύνηση αλλά εάν ο χρόνος είναι περιορισμένος τότε η ολιγόωρη επίσκεψη θα σας αποζημιώσει.



Τέλος για τους λάτρεις των χειμερινών σπορ το χιονοδρομικό κέντρο των Καλαβρύτων παρέχει όλα τα απαραίτητα συστατικά για μοναδικές χιονοδρομίες. Βρίσκεται σε απόσταση 14χλμ από τα Καλάβρυτα, σε υψόμετρο 1700 μ και ξεκίνησε την λειτουργία του το 1988 αναβαθμίζοντας τον προορισμό των Καλαβρύτων.  Πρόκειται για ένα σύγχρονο χιονοδρομικό κέντρο μιας και διαθέτει 7 αναβατήρες, 12 πίστες συνολικού μήκους 20 χλμ., σαλέ με εστιατόριο και καφετέρια αλλά και σχολές σκι.

Τα Καλάβρυτα αποτελούν ιδανική βάση για εξορμήσεις μιας και θα εκπληρώσουν όλες τις ταξιδιωτικές ανησυχίες. Πέραν όμως της διασκέδασης θα πρέπει τα Καλάβρυτα να αποτελέσουν τόπο εκμάθησης για τους νέους, για να μάθουν τι σημαίνει έγκλημα πολέμου, τι σημαίνει πόλεμος, τι ξεριζωμός, τι πόνος , κλάμα, θάνατος αλλά και τι σημαίνει επαναστατώ, εναντιώνομαι, παλεύω εναντίον των εισβολέων.
Επιστρέφοντας στη βροχερή διαδρομή για την Αθήνα, ενεργοποιήθηκαν όλα τα ηλεκτρονικά συστήματα της
Africa 1100 για μια ασφαλή οδήγηση στο βρεγμένο οδόστρωμα και το μυαλό αφέθηκε σε σκέψεις που απογοητεύουν· άραγε μετά από χρόνια ο επισκέπτης της Οδησσού, του Κιέβου ή του Λβιβ… πόσα μνημεία εγκλημάτων πολέμου θα αντικρύσει;  

φωτογραφικό υλικό